Sinds vier jaar werkt Lotte aan jeugdeducatieprojecten bij UNICEF Nederland. Een daarvan is een gastles in de klas waarbij basisschoolkinderen leren over de kinderrechten uit het Kinderrechtenverdrag, dat sinds 1995 in Nederland geldt. ‘Ik zie het als mijn opdracht om de woorden te vinden die maken dat kinderrechten echt gaan leven.’ Dat begint al met uitleggen hoe ze zijn ingedeeld, door samen met de klas alle kinderrechten op kaarten in een cirkel te leggen. ‘Je hebt kinderrechten ter bescherming voor dingen die niet goed voor je zijn, zoals mishandeling en misbruik. Er zijn ook kinderrechten die zorgen dat je meetelt en dat je gelijk behandeld wordt. En er zijn rechten die zorgen dat je de dingen krijgt die je écht nodig hebt: onderwijs, een huis, goede voeding. Kinderrechten zijn mensenrechten maar dan speciaal voor kinderen. Je hebt ze tot je achttiende, maar daarna is het niet klaar zeg ik altijd, want dan heb je mensenrechten. Als kind heb je eigenlijk bonusrechten. Omdat je afhankelijk bent van volwassenen, heb je extra bescherming nodig.’

Lotte ziet vaak al een sterk ontwikkeld gevoel voor rechtvaardigheid bij basisschoolleerlingen. ‘Knap hoe ze verder kunnen kijken dan hun eigen wereld. Er kwam bijvoorbeeld een keer een discussie op gang over vluchtelingen uit Oekraïne en Syrië en waarom deze mensen anders behandeld werden. Ik ben dan echt onder de indruk van de fijngevoeligheid. Hoe goed ze daar over kunnen praten.’

Het verschilt per klas van hoeveel kinderen zélf de rechten zijn geschonden. ‘Maar ze zijn er altijd: kinderen die niet fijn opgroeien bij hun ouders, die niet altijd krijgen wat ze nodig hebben. Meestal weten leerkrachten daar wel van, in de les komt niet iets nieuws naar boven. Maar het is belangrijk om alle rechten te benoemen, ook recht op bescherming tegen mishandeling en misbruik bijvoorbeeld. En te vertellen wat je kunt doen als je rechten worden geschonden. Praten met iemand die je vertrouwt, bellen met de kindertelefoon of de kinderombudsman.’

Alle geportretteerden kiezen een mensenrecht waar ze veel aandacht aan besteden in hun leven en hun werk.

Je koos voor het recht op informatie. Waarom?
‘In mijn rol is het belangrijk dat ik me steeds afvraag: hoe ontvangt iemand mijn informatie? Lever ik het op de juiste manier aan? In begrijpelijke taal bijvoorbeeld, en door voorbeelden uit hun belevingswereld te gebruiken. Ik heb liever dat kinderen heel erg nieuwsgierig worden en dat ze het nog niet helemaal snappen, dan dat je ze helemaal overspoelt met informatie en dat ze afhaken. Maar mijn opdracht reikt eigenlijk nog veel verder. Uiteindelijk heeft elk kind het recht om te weten wat zijn kinderrechten zijn. Want als je niet weet waar je recht op hebt, weet je ook niet waar je voor op kunt komen.’

Wat betekenen mensenrechten voor jou?
‘Mensenrechten en kinderrechten zijn van groot belang. Helaas leven we in een wereld waarin die rechten nog steeds iedere dag geschonden worden. We zien heel veel dingen misgaan. Ik kan me voorstellen dat je je als kind – en misschien ook als volwassene – machteloos kunt voelen hierover. Ik wil graag laten zien hoe je je rechten weer als een kracht kunt zien.’

(Ga naar beneden voor Nederlands)

At this year’s Queer & Pride Amsterdam, Sebastien Sutherland will run the largest Pride ride in Europe, called Pedal for Pride. As a volunteer for Pride & Sports, Sebastien organizes Queer Wheels, one of the first LGBTI+ cycling groups in the Netherlands. With a thirty to forty kilometers cycling route twice a month, it is always fully booked.

‘I found cycling in my early twenties when I studied in London, and it has always been about self-reflection and community to me. Until then, I had been in boarding school in Scotland, which is where I grew up. A time where I was the most not myself, because I had to be someone else to fit in. It took me a really long time to unlearn, and to relearn what it is to be me. Being outdoors, doing sports and especially cycling, has been my mental escape. Having a safe space to move your body is so important.

Sadly enough, the world of cycling is very exclusionary. It’s difficult to be a queer or trans cyclist. I’m so lucky to have found this great community in Amsterdam. My colleagues from Rapha, the cycling shop where I work, the people from We Are Queer gym, where I run my rides from. I’m able to actively make a change for queer and trans people in cycling. Representation is so important. If you can see someone like you doing something you’re interested in, you know you can do it too. In all my Queer Wheels groups, I want to create a space where people can ask questions out loud, without feeling they should know already. I hope that people can stand behind me and feel confident, because I didn’t have that. And being visibly myself in the cycling world, can help others to be visible too in other sports.’

All portrayed choose a human right that is important to them in their lives and work.

You chose the right to health and healthcare. Why?
‘I believe in the right for everyone to live a healthy lifestyle. For me, being able to move my body and do sports is a human right. Everyone should have access to this, in some way. As it comes to health care for trans people, that needs to be so much better. I’ve been on the waiting list for four years, and still haven’t had a call from the VUmc hospital. Meanwhile I had top surgery and hormone replacement therapy through other places. If I hadn’t had access to this lifesaving health care this year, I wouldn’t know where I’d be now. I was in a very dark place. We are part of the population and should be treated as such. Everyone deserves access to health care and to be treated fair.’

What is your connection to human rights?
‘In my own process, I had a wakeup call that not everybody has access to human rights. When I put my head above the water to breathe, because I was drowning, it was scary because I could see all the bad stuff, people who are suffering for all kinds of reasons. That made me passionate about human rights. People should have equal access to everything. And I need to use my voice for that purpose. At Queer & Pride, we’re going to celebrate and take up space in cycling. But let’s not forget that Pride is a protest. Things are getting worse, and that is why we need support.’

---

Zichtbaar mezelf zijn in de wielrenwereld, kan anderen helpen ook zichtbaar te zijn
Tijdens Queer & Pride Amsterdam van dit jaar zal Sebastien Sutherland de grootste Pride-tocht in Europa organiseren, genaamd Pedal for Pride. Als vrijwilliger bij Pride & Sports organiseert Sebastien, Queer Wheels, één van de eerste LHBTI+ wielrengroepen in Nederland. Met een route van dertig tot veertig kilometer twee keer per maand is het altijd volgeboekt.

‘Ik ontdekte het wielrennen toen ik begin twintig was en studeerde in Londen, en voor mij ging het altijd over zelfreflectie en gemeenschap. Tot die tijd zat ik op een kostschool in Schotland, waar ik ben opgegroeid. Een periode waarin ik het minst mezelf was, omdat ik iemand anders moest zijn om erbij te passen. Het heeft heel lang geduurd om dat af te leren en opnieuw te leren wie ik echt ben. Buiten zijn, aan sport doen en vooral fietsen waren mijn mentale ontsnapping. Een veilige plek hebben om je lichaam te bewegen is zo belangrijk.

Helaas is de wielrenwereld erg uitsluitend. Het is moeilijk om een queer of trans wielrenner te zijn. Ik ben zo gelukkig dat ik deze geweldige gemeenschap in Amsterdam heb gevonden. Mijn collega's van Rapha, de fietswinkel waar ik werk, de mensen van de We Are Queer gym, waar ik mijn tochten organiseer. Ik kan actief verandering brengen voor queer en trans mensen in de wielrenwereld. Representatie is zo belangrijk. Als je iemand zoals jij iets ziet doen waarin je geïnteresseerd bent, weet je dat je het ook kunt. In al mijn Queer Wheels-groepen wil ik een ruimte creëren waar mensen hardop vragen kunnen stellen, zonder het gevoel te hebben dat ze het al zouden moeten weten. Ik hoop dat mensen zich daardoor zelfverzekerd voelen, want dat heb ik nooit gehad. En door zichtbaar mezelf te zijn in de wielrenwereld, kan ik anderen helpen ook zichtbaar te zijn in andere sporten.’

Alle geportretteerden kozen een mensenrecht waar ze veel aandacht aan besteden in hun werk of leven.

Je koost het recht op gezondheid en zorg. Waarom?
‘Ik geloof in het recht van iedereen om een gezonde levensstijl te leiden. Voor mij is het kunnen bewegen van mijn lichaam en aan sport doen een mensenrecht. Iedereen zou hier op de één of andere manier toegang toe moeten hebben. Wat betreft gezondheidszorg voor trans personen, dat moet zoveel beter zijn. Ik sta al vier jaar op de wachtlijst en heb nog steeds geen oproep van het VUmc ziekenhuis gehad. Ondertussen heb ik wel een borstoperatie en hormoonbehandeling gehad via andere plekken. Als ik deze levensreddende zorg dit jaar niet had kunnen krijgen, zou ik niet weten waar ik nu zou zijn. Ik was op een heel donkere plek. We maken deel uit van de bevolking en zouden als zodanig behandeld moeten worden. Iedereen verdient toegang tot gezondheidszorg en een eerlijke behandeling.’

Wat betekenen mensenrechten voor jou?
‘In mijn eigen proces kreeg ik een wake-up call dat niet iedereen toegang heeft tot mensenrechten. Toen ik mijn hoofd boven water uitstak om adem te halen, omdat ik aan het verdrinken was, was het eng omdat ik al het slechte kon zien. Mensen die lijden om allerlei redenen. Dat maakte me gepassioneerd over mensenrechten. Mensen zouden gelijke toegang moeten hebben tot alles. En daar moet ik mijn stem voor gebruiken. Tijdens Queer & Pride gaan we het fietsen vieren en ruimte innemen. Maar laten we niet vergeten dat Pride een protest is. De situatie verslechtert en daarom hebben we steun nodig.’

Benny Elferink werkt ruim twintig jaar voor het Nederlands Gebarencentrum, waarvan twee jaar als directeur. Tijdens de verkiezingen is hij voorzitter van het stembureau in het gebouw van het College, dat hij samen met andere dove mensen bemant. Benny is doof geboren. Zijn ouders, zus en vrouw zijn doof. Hij heeft twee dochters, de jongste is ook doof. Doof zijn op zichzelf is niet erg, vindt hij. De gevolgen voor wat betreft aan informatie komen en communiceren wel. In zijn jeugd in de jaren 70 was er geen ondertiteling, geen tolk en geen telefoon waarop je kon typen. Hij zat op de dovenschool en kreeg spraaklessen, verschrikkelijk vond hij dat. Gebaren mocht niet, op sommige scholen werden kinderen zelfs geslagen als ze het toch deden. Gelukkig is er sinds de jaren 80 veel veranderd. Gebaren mag nu, en er is veel meer toegang tot informatie. En dat betekent voor Benny: toegang hebben tot de wereld.

Alle geportretteerden kozen een mensenrecht waar ze veel aandacht aan besteden in hun leven en werk.

Je koos het recht op politieke participatie voor iedereen, waarom?
Al diverse keren zet ik mij in bij een stembureau dat volledig door dove mensen wordt gerund. Toegankelijkheid is goed, maar het gaat ook om zichtbaarheid. Dat dove mensen gewoon meedoen in de samenleving. Veel doven hebben niet zoveel affiniteit met politiek. Dat is niets voor mij, ver weg, denken ze. Maar politiek bepaalt ons leven. Ik wil dove én horende mensen laten zien dat dove mensen ook horen bij het politieke proces. Gebarentaal zie ik als de brug daar naartoe. Hoe belangrijk dat is realiseerde ik me voor het eerst op het wereldcongres voor doven in Finland in 1987. Daar was gebarentaal de voertaal. Ik zag daar dove mensen die op goede posities zaten, dove professoren die lezingen gaven over gebarentaal in gebarentaal. Mensen die diepgaande gesprekken met elkaar konden voeren in gebarentaal. Gebarentaal is een volwaardige taal, en daar wil ik me voor inzetten.

Wat betekenen mensenrechten voor jou?
Ik zou graag linguïstische rechten willen toevoegen aan mensenrechten: het recht op taal. Daardoor maak je de rol van gebarentaal minder vrijblijvend. Het moet vanzelfsprekend worden dat overheids- en publieke informatie ook in gebarentaal is.